Η Ελλάδα έχει την δική της ιδιαίτερη ομορφιά στην ύπαιθρο. Οι άνθρωποι έφτιαξαν τα δικά τους στολίδια και σπίτια σε σημεία ενεργειακά που ζούσαν αρμονικά με τις οικογένειες που είχαν. Αυτά τα σπίτια που βλέπουμε στις εικόνες, είχαν ζωή και έσκιζαν από ψυχική γαληνή. Ανθρωπιά και σεβασμός, ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα είχαν φιλότιμο, με δυο λόγια τον ρόλο στο σπίτι μοιραζότανε δίκαια σε όλους, ο καθένας είχε την δουλειά του, ο παππούς η γιαγιά είχαν τις αξίες τους σ αυτά τα σπίτια.
Η γιαγιά έραβε, έπλεκε είχε τον ρόλο της, ο παππούς συνήθως είχε το φως και την σοφία, ήταν η ήρεμη δύναμη. Τα ζευγάρια που ζούσαν σα αυτά τα μικρά δωμάτια με τους πέτρινους τοίχους ασχολούνταν κυρίως με την γεωργία και με την κτηνοτροφία και φρόντιζαν να παρέχουν όλα τα αγαθά σ αυτά τα μικρά πέτρινα σπίτια με τις μικρές πέτρινες κουζίνες. Συνήθως αυτά τα σπίτια ήταν διώροφα και οι στάβλοι ήταν στον πρώτο όροφο για να θερμάνουν τα σπίτια με τα χνότα τους και με τα σώμα τους, τότε δεν υπήρχαν καλοριφέρ και σόμπες, αλλά ο σημερνός κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει.
Όταν είναι όλοι αγαπημένοι μέσα στο σπίτι οι φλόγες της καρδίας ζεσταίνουν τις ψυχές των ανθρώπων, το κάθε τι εκεί μέσα μοιραζόταν από τον δυνατό στον αδύναμο. Ζούσαν χωρίς ηλεκτρικό, δεν υπήρχαν ούτε ψυγεία ούτε φούρνοι ούτε τηλέφωνα. Δεν υπήρχαν τοξικοί άνθρωποι σ αυτά τα σπίτια.
Ζούσαν εώς και τρία ζευγάρια σε ένα σπίτι με τα παιδιά τους και με τα εγγόνια τους. Δεν είχαν διχόνοια, δεν υπήρχε ζήλια, ποιος είναι χειρότερος ποιος είναι καλύτερος, δεν υπήρχαν οι λέξεις αυτές. Μπορώ να σας μιλάω για χρόνια για ανθρώπους που έζησα μαζί , γνωρίστηκα, σεβάστηκα και τους κουβαλάω μέσα στην ψυχή μου, στην καρδιά μου, στο μυαλό μου και προσπαθώ πάντα να τους μοιάσω. Σας διηγούμε αυτήν την ιστορία που βίωσα και έζησα μέσα από την φιλοξενία αυτών των σπουδαίων ανθρώπων. Σήμερα ζούμε σε σπίτια διακοσίων τετραγωνικών και δεν μιλάμε μεταξύ μας. Αναρωτήθηκα γιατί συμβαίνει αυτό, αν φταίει ο ηλεκτρισμός που πλέον δεν υπάρχουν αυτές οι ζεστές ψυχές, αυτές οι ζεστές καρδιές , δεν υπάρχει φιλότιμο, δεν υπάρχουν άνθρωποι. Άλλες φορές σκέφτομαι πως αν ήταν ακόμα οι γιαγιά και ο πάππους στο σπίτι, αν ζούσαν ακόμα τέσσερίς οικογένειες μαζί, αν υπήρχαν ακόμα οι αγελάδες και τα προβατάκια που έφερναν το φαγητό στο σπίτι…
Με λίγα λόγια κατάλαβα ότι η ευτυχία δεν είναι το σπίτι η τηλεόραση το κινητό κλπ.
Το συμπέρασμα μου είναι ότι γίναμε τα μεγαλύτερα γαϊδούρια στον κόσμο…